Christelijke Columns

Oplettende lezers zullen gemerkt hebben dat ik de laatste tijd weinig publiceer. Ik heb een goede reden: we gaan verhuizen! Morgen verkassen we van Apeldoorn naar Zutphen. Verschillende vrienden en kennissen vroegen me: waarom naar Zutphen, Henk? En wellicht wilt u het ook weten, dus zal ik het vertellen.

Vonk

Toos woonde haar hele jeugd in Eefde en ik heb een groot deel van mijn jeugd in Gorssel doorgebracht. Halverwege deze twee dorpjes ligt zwembad de Boskoele. In dat badwater sloeg de vonk tussen Toos en mij over en veroorzaakte enige tijd kortsluiting in onze jonge levens (we waren 17) .

Onrust

Na 4 jaar verkering trouwden we en kochten een huisje in Zutphen. Dat begin was fantastisch! Een eigen plekje voor ons tweetjes.

Al met al hebben niet eens zo heel lang in Zutphen gewoond, want we waren onrustig, zochten naar wie we waren en wat we wilden met onze leven. Wat we zeker heel graag wilden waren kinderen. Twee zoons waren het resultaat. Na heel wat verhuizingen streken we uiteindelijk neer in Hengelo Overijssel. Daar leerden we, bijna 40 jaar oud, de Here Jezus kennen. In Hem vonden we de rust, die we voordien vooral in omstandigheden en occulte leringen hadden gezocht. Deze rust zorgde er ook voor dat we voor ons doen heel lang in Hengelo bleven wonen.

Ziekte

21 Jaar geleden kreeg ik een baan bij Centraal Beheer in Apeldoorn. Vreemd genoeg voelde ik me daar als vrijbuiter behoorlijk op mijn plek en we besloten om van Hengelo naar Apeldoorn te verhuizen. Al snel kreeg ik door het vele zitten allerhande rug- en nekproblemen. Verschillende operaties volgden. Alle malheur trok zo’n zware wissel op mijn lichaam, dat een herpesvirus vrijwel onbelemmerd zijn gang kon gaan. Het bezorgde me vaak koortsaanvallen en teisterde mijn rechteroog dermate, dat een hoornvliestransplantatie noodzakelijk werd. Na zes jaar ellende en afstotingsverschijnselen, volgde een jaar of vier geleden een nieuwe hoornvliesoperatie. Inmiddels was ik zover afgetakeld, dat werken er niet meer in zat en ik volledig werd afgekeurd.

Een zegen

Aanvankelijk miste ik mijn werk en collega’s enorm. Pas later leerde ik mijn nieuwe status als een zegen de zien. Want door de rust kon het herpesvirus met medicijnen onderdrukt worden en werden ook mijn nek- en rugproblemen geleidelijk aan minder bepalend. Ik genoot van mijn fietstochtjes en het schrijven voor en over mijn Heer en Heiland.

Familieproblemen

Drie jaar geleden op een zaterdagmiddag veranderde plotseling die rust. Onze jongste zoon kreeg een herseninfarct! Dat was een hele moeilijke tijd, maar, God zij dank, is hij hier helemaal van hersteld.

Twee jaar geleden raakten Toos en ik weer in zwaar weer. ‘s Morgens vroeg werden we uit ons bed gebeld: twee politieagenten vroegen ons even rustig te gaan zitten waarna ze hun boodschap vertelden: het huis van Toos haar moeder stond in lichterlaaie en zij was naar het ziekhuis gebracht. Over de broer van Toos, die bij zijn moeder inwoonde, was nog niks bekend. Later die dag, toen we bij mijn schoonmoeder in het ziekenhuis waren, kwam een politieagent vertellen dat ze, toen ze het brandende huis inkonden, boven “iets hadden gevonden dat op een mens leek”. Ons werd afgeraden om hem te zien en de identificatie gebeurde op basis van gebit en prothese. Die week was afschuwelijk! We moesten, samen met Toos haar zus en haar man, een begrafenis regelen, zorgen dat de moeder van Toos, die beginnend dementerend was, een crisisplek in een verzorgingshuis kreeg, terwijl ook nog de verzekering van het huis moest worden geregeld.

Hoe het verder ging

Hoe het verder ging? Mijn schoonmoeder kreeg na 4 dagen ziekenhuis een crisisplek, brak daar een heup en moest 6 maanden naar een revalidatiecentrum. Daarna moest er vervolghuisvesting komen. Nu moet u weten dat Toos haar moeder extreem zorgmijdend is en geen ziektebesef heeft. Na veel strijd met haar hebben we, tegen beter weten in, uiteindelijk een mooi appartement voor haar gehuurd en ingericht. Maar dit liep door het voortgaande dementieproces al snel helemaal spaak. Een longontsteking maakte het mogelijk dat ze met spoed kon worden opgenomen in een particulier verzorgingshuis. De verzorging is er uitstekend en daar zijn we erg dankbaar voor. Eindelijk hebben we het gevoel dat we in wat rustiger vaarwater zijn terechtgekomen.

Onze Kapitein

Gelukkig was in de tijden dat de golven om ons heen beukten de Here Jezus onze Kapitein. We hebben, niet voor de eerste keer in ons leven, gemerkt dat we alleen met Hem op weg naar onze eindbestemming op koers blijven. En nee, die eindbestemming ligt niet in Zutphen. Dat is slechts een tussenstop. Onze uiteindelijke doel voert veel verder, veel hoger.

Waarom verhuizen?

Maar goed, nu de verhuizing. Waarom Zutphen heb ik al verteld. Maar waarom überhaupt verhuizen? Nou, ruim een jaar geleden kregen we bericht dat de bij de brand omgekomen broer van Toos een behoorlijke erfenis had nagelaten. Zoveel, dat we er, samen met ons spaargeld, een leuk huis van zouden kunnen kopen. We hebben lang getwijfeld of we het moesten doen. Het huis waarin we nu wonen is weliswaar erg gehorig en ook de A1 en de A50 die op nog geen kilometer afstand van ons huis lopen, zorgen voor veel overlast. Maar het vrije uitzicht, het groen en onze buren maken veel goed.

Toch besloten we om eens rond te gaan kijken. Met dit “eisenpakket” in ons achterhoofd: het liefst in Zutphen, een fijne tuin en een slaapkamer beneden. In het jaar dat we gezocht hebben is een dergelijk huis niet één keer in Zutphen langsgekomen. Tot anderhalve maand geleden. Er was dan ook veel animo voor en de verkoop gebeurde via een zogenaamde inschrijvingsprocedure. En… wij werden de gelukkigen. Of beter gezegd, de gezegenden.

Nu gaan we dus 6 augustus verhuizen. Met de nieuwe buren hebben we al kennisgemaakt. Het ziet er heel goed uit; plezierige mensen, waar we zeker een goede band mee op zullen bouwen. We hopen in Zutphen ook broeders en zusters te ontmoeten, die net als wij het verlangen hebben om bijbelgetrouw te leven en de Here Jezus lief te hebben en te dienen.

En zo eindigen Toos en ik dus, waar we 45 jaar geleden zijn begonnen. Ik hoef niet te zeggen dat we er veel zin in hebben.

Een tranendal in een achterbuurt

Ja, zo’n verhuizing is spannend, vermoeiend en vooral leuk leuk is, maar bij dit alles worden we er dagelijks bij bepaald dat ons geluk niet in stenen zit, maar in de Here Jezus. Want hoelang zullen we nog (samen) in Zutphen kunnen wonen? Misschien 25 jaar, misschien 10, misschien een jaar, misschien een week. We hebben geen enkele garantie op goed en onze gezondheid. Waar we wel garantie op hebben is op onze uiteindelijke verhuizing naar het hemels vaderhuis. Onze toekomstige droomhuis dat hele dagen baadt in het hemelse licht van de Here Jezus. Vergeleken met dat huis is ons mooie huis aan de Ina Boudier-Bakkerlaan in Zutphen een tranendal in een zwaar verpauperde achterbuurt.

Henk van Blijderveen

P.S. Ik krijg in ons nieuwe huis een heel fijn en licht kantoortje, waar ik nog vele columns en artikelen hoop te schrijven!