Kamperen in de Alblasserwaard, het epicentrum van de Biblebelt

We staan inmiddels alweer bijna een week op een piepklein campinkje midden tussen veenslootjes in de Alblasserwaard, het epicentrum van de Biblebelt. De nachten zijn ijskoud en ons caravannetje piepklein, dus slapen we zo lang mogelijk uit om ons dan tegen een uur of 9 wat op te laten warmen door de eerste zonnestralen. Het is wat spartaans, maar het is ook wel weer heel fijn dat we dit als pensionado’s nog kunnen doen. Inmiddels zijn we koffiebruin en ook de natuurmens in mij krijgt weer een aardige oppepper.

De schaapskooi

Naast ons is een schaapskooi. Twee keer per dag heerst daar een half uurtje een hels kabaal. Dat zijn de tijden dat de kudde eten krijgt. Dan blaten de schapen en hun lammeren er op los! En wel in toonaarden, die variëren van een laag “kom-op-met-die-hap-gemurmureer”, via een ongeduldig hoog “komt-er-nog-wat-van-geblaat” naar een soort “hè-hè-dat-werd-tijd-nagemopper” als ze aan de beurt zijn, tot een wat kortaffe “daar-was-ik-echt-aan-toe-blaatjes” tussen het eten door.

Tja, het zijn net mensen. En ook net kerkelijke mensen die liefdevol worden geleid door hun Herder. Gelovigen die heel wat afklagen en die pas tevreden zijn als hun behoeften zijn vervuld. Kortom, ze zijn heel leerzaam en confronterend, die schapen.

Korte rokjes

Behalve koukleumen, zonnebaden en naar het onderricht van schapen luisteren, doen we natuurlijk nog andere dingen op de camping en vooral vanuit de camping. Zoals fietsen.

Afgelopen zondag was het stralend weer en we hadden een route langs het mooie veenriviertje de Giesse voor de boeg. Wisten we nog niet dat we hier in een traditioneel kerkelijke streek vertoefden, dan werd het al snel duidelijk. Het merendeel van de pubermeisjes en jonge vrouwen ging hier gekleed in vrij korte rokjes met daaronder vleeskleurige panty’s. Ik vind het leuk staan, maar blijf het wel vreemd vinden, dat dit als alternatief geldt voor de “aanstootgevende” lange broek.

Ontmoeting bij een begraafplaats

De wat oudere vrouwen zagen we voorbijkomen in een langere rok, met daaronder al dan niet zwarte kousen en het haar droegen ze veelal in een paardenstaart of een knotje. Toen we om een uur of 5 in het late middagzonnetje op een bankje bij een begraafplaats net buiten een Lekdorpje pauzeerden, kwam zo’n oudere vrouw, inclusief zwarte kousen, ons tegemoet. Na een inleidende begroeting kwam ze al snel tot de kern van haar bestaan.

“Lekker zitten zo, op zo’n bankje bij de dodenakker, he?”

Ze bleek voor haar moeder zaliger te komen, die precies 11 jaar geleden was overleden. En 4 jaar later verloor ze haar man door een hartaanval.

“Wat is het fijn als een mens dan kan geloven”, polste ik om te kijken of mijn vermoeden met een christen te maken te hebben klopte.

“Mooi dat u dat zo open zegt! Dat hoor je tegenwoordig niet zo vaak. Ja, ik ben blij dat ik geloof. Het lijkt net of er steeds meer ellende op de aarde komt. Nu weer corona. Zou het de eindtijd zijn?”

“Ik denk niet dat we al in de eindtijd zitten, maar het lijkt me dat we wel wel hard op weg zijn”, antwoordde ik.

Ze knikte. “Ja, het zijn de weeën” en vroeg aan Toos of we ook kinderen hebben. Toos knikte.

“Ja, dus. Dan weet u ook hoe dat gaat met weeën. Het begint rustig, om steeds heftiger te worden.”

Ingrijpende gebeurtenissen

Ik kon wel merken dat deze vrouw veel steun aan haar geloof had. Maar uit het vervolg van het gesprek bleek dat dit niet altijd zo was geweest. Opvallend openhartig vertelde ze in een kwartiertje over ingrijpende gebeurtenissen die haar leven hadden bepaald.

Zoals haar strenggelovige ouders, waar ze zich na haar huwelijk op 18-jarige leeftijd tegen afzette.

“Wat betreft het geloof dacht ik: ‘Wat jullie me verteld hebben? Ja, het zal wel.’ Ik was eigenlijk alleen bezig met huisje boompje beestje en had geen trek in, en tijd voor het geloof”, zo zei ze.

Ook had ze het over de ziektes die ze had gekregen. “Ongeveer 15 jaar geleden kreeg ik kanker en toen ik daar na jaren van zware behandelingen en operaties van genezen was, volgde een ernstige schildklieraandoening. De kilo’s vlogen eraf, ik werd ontzettend labiel en raakte in een depressie.”

Roken en drinken

Ze vertelde met enige gêne dat ze in het geheim begon te roken en drinken.

“Niet dat ik teut was of zo, maar het was gewoon teveel. Ik deed het om de depressie wat te verzachten. Als ik gedronken had, sliep ik tenminste wat.”

“Op een gegeven kwam God weer wat vaster in mijn leven en voelde ik dat het anders moest. Het roken kon ik heel snel laten, maar het drinken heeft lang geduurd. Gelukkig heef God mij daarbij geholpen. Had ik het alleen moeten doen, dan was het me echt niet gelukt.”

Beschaamd

“Geloof en bekering gaan samen. En iedere avond weer moet ik belijden dat ik foute dingen heb gedaan. Maar gelukkig is Hij trouw en vergeeft steeds weer! Ook huil ik veel om mensen die niet geloven. Zoals mijn schoonzus. Ik vind het zo erg dat ze verloren gaat. Maar ik bid veel voor haar”, zei ze met tranen in haar ogen.

Ik voelde me een beetje beschaamd. Want wanneer had ik eigenlijk gehuild om iemand die verloren gaat? Ja ik kon van de ernst en het eenvoudige ABC-geloof van deze vrouw nog veel leren!

“Wat denk u trouwens van de wederkomst?”, vroeg ze. “Ik kijk er echt naar uit. Maar laatst kreeg ik iets in de bus waar ik bang van werd. Van Jaap Dieleman. Kent u die?”

“Heb ik wel eens van gehoord, ja.”

“Eyeopener heette het geloof ik. Ik werd er doodsbang van en heb het direct naar de schuur gebracht.”

De moraal van het verhaal

Inmiddels was het zonnetje al wat verder gezakt en de avondkou won steeds meer terrein. Tijd om op te stappen. Hoewel dat bij deze sympathieke, mededeelzame vrouw niet meeviel. Dus moest ik het wat forceren: “We moeten nu echt afscheid nemen, maar we zien elkaar in de hemel weer.”

“Ja, en daar is geen verdriet meer. Ik verlang toch zo naar de terugkeer van de Here Jezus! Maar het was fijn om zo even te kunnen praten. Ik denk dat het zo moest zijn”, waren haar slotwoorden.

De moraal van het verhaal? Deze ontmoeting heeft mijn kijk op (of beter gezegd mijn voordelen over) mijn zussen in Christus met jurken, zwarte kousen en knotjes, behoorlijk veranderd.

Henk van Blijderveen