Brief met een hartenkreet van de dominee

Onlangs kreeg ik een hele openhartige brief van onze dominee, waarin hij zijn worsteling in coronatijden met de gemeenteleden deelde. Een brief met daarin deze hartenkreet:

Het is mijn uitnodiging aan jou, om mij te vertellen wat er bij jou is opgekomen aan leerpunten om mee te nemen de toekomst in. Wat is bij jou boven komen drijven als kernwaarden voor onze roeping als christenen en als gemeente? Maar ook, wat is er in deze tijd naar voren gekomen als onnodige ballast bij onze roeping? Ik kijk er zo naar uit van jullie te horen!

Het inspireerde mij tot de volgende woorden:

Ontdekkingen

Het jaar 2021 is voor mij tot nu toe een jaar van pijnlijke, maar ook bevrijdende ontdekkingen. Zo kwam ik erachter dat een jaar of 20 columns schrijven zijn sporen heeft nagelaten. Het lopen op het dunne koord, dat aan de ene kant is vastgemaakt aan de pijler “PRIKKELEND” en aan de andere kant aan de pijler “RESPECT”, vond ik steeds lastiger worden. Bovendien dreigde dat dunne koord te knappen onder het gewicht van alle meningen, inclusief de mijne.

Een half jaartje had ik nog de illusie dat meer feitelijk schrijven de oplossing zou kunnen zijn. Maar zelfs dat gaf gedoe, doordat nieuws door nogal wat lezers werd betiteld als nepnieuws en mainstream feiten werden afgedaan als onbetrouwbaar.

Meningen anno 2021

Hierbij moet opgemerkt worden dat ik mijn lezers niet in de eerste plaats een mening wilde meegeven, hoe opbouwend die ook kan zijn. Nee, ik wilde vooral Christus met hen delen. En juist dat wezenlijke aspect van mijn schrijfwerk raakte door al het meningengekrakeel in het gedrang. Samengevat is mijn conclusie dat meningen anno 2021 vooral tegenstellingen creëren. Iets waar ik geen deel meer aan wil hebben.

En nee, weest u gerust, ik ga mij voortaan beslist niet als windvaan gedragen. Zo af en toe zal ik heus wel mijn mening delen, maar ik ga er niet langer meer een beroep van maken om er iedere column mee te vullen. Daarvoor is mijn visie echt te onbetekenend en feilbaar.  

Solidariteit?

Over onbetekenend en feilbaar gesproken: als de coronacrisis iets duidelijk heef gemaakt, dan is het wel dat we als mens bijzonder kwetsbaar zijn. Zowel fysiek als mentaal. We zijn ons leven niet zeker en raken maar al te snel van de kook wanneer dingen anders lopen dan verwacht. Bovendien heeft het virus, na een door angst gevoede aanvankelijke solidariteit, aangetoond dat we als mens tamelijk egoïstisch zijn. Want steeds weer blijkt, wanneer een maatregel onszelf niet meer van nut is of ons dwarsboomt, de solidariteit in geen velden of wegen meer is te bekennen.

Wat zijn wij door de zondeval ver af komen te staan van hoe God ons heeft bedoeld! Wat zijn we beschadigd!

Beschadigde mensen

Maar gelukkig is daar de Here Jezus, Die een zondig mens, die geen enkele aanspraak mag en kan maken op goddelijke vergeving, toch liefdevol en genadig wil vergeven! Een unieke, onvoorwaardelijke vergeving, die geneest, die harde harten zacht maakt en mensen met elkaar verbindt.

Bovendien schenkt Hij zijn geest Geest aan wie zicht bekeert, waardoor er een proces op gang komt van meer Jezus en minder ego. Menselijke dwaling krijgt zo steeds minder ruimte, doordat Gods waarheid in ons groeit. Een waarheid die het verlangen wekt om meer van de hoogte, breedte en diepte van Gods genade in Christus te leren kennen en ervaren.

Consumeren of delen?

Ja, Goddelijke rijping, meer en minder hebben we niet nodig! Een rijping waarbij het consumeren van onze eigen graankorrel, ons eigen leven, steeds minder aantrekkelijk wordt. In plaats daarvan zullen we hem willen begraven, zodat God ermee aan het werk kan, hem kan laten ontkiemen, verzorgen en op laten schieten. Met als eindresultaat een mooie volle aar, met veel levenskrachtige graankorrels die kunnen dienen als voedsel voor de mensen om ons heen.

Veelkleurigheid

Ik zou de beeldspraak nog wat verder door willen trekken. Want een graankorrel die in zijn eentje tussen het onkruid en de dorens in de grond ligt, kan wellicht nog wel ontkiemen, maar wordt al gauw overwoekerd door het massale onkruid. Alleen wanneer graankorrels samen in een graanveld opgroeien, komen graanplantjes tot een gezonde groei en vruchtdragen.

Het laat zien dat in je eentje geloven niet is aan te bevelen, omdat een gelovige dan al snel opgeslokt wordt door een vruchteloze wereld. Alleen door verbinding met andere christenen kan onze kracht in Christus echt tot ontwikkeling komen. En daarbij maakt het niet uit hoe zwak of beperkt je je voelt of bent. God wil en kan ieder mens gebruiken! Veelkleurigheid zit namelijk in Zijn DNA. Veelkleurigheid die van alle afzonderlijke elementen een prachtig en aantrekkelijk geheel maakt. We hoeven hiervoor alleen maar te kijken naar de diversiteit in de door God geschapen natuur.

Uit het hart gegrepen

Nu kom ik terug op de brief van de dominee.

Hij maakte daarin de vergelijking met Jona, die opgeslokt door een walvis in het donker verbleef. De brief besloot hij met woorden die mij uit het hart zijn gegrepen en die hopelijk ook u als lezer zullen bemoedigen en aansporen:

Het afgelopen jaar hebben we van de Heer gekregen als een beproeving en een leerschool. We zitten er nog middenin. Maar we hebben de hoop dat we binnenkort als een Jona op het strand zullen rollen voor een nieuwe kans. Een nieuwe kans voor dezelfde prachtige roeping. Wat mij betreft maken we ons in de komende maanden op om post-corona samen op te staan en, gedragen door de opstandingskracht van de Heer, met liefde onze roeping als heilbrengers uit te leven.

Henk van Blijderveen