Christiano Ronaldo is momenteel de duurste voetballer van de wereld. Hij verkaste voor 94 miljoen euro van Manchester United naar Real Madrid. Toegegeven, als hij het op zijn heupen heeft is het een klasse speler. Maar met een meedogenloze straffe dekking kan hij zomaar veranderen in een multimiljonair die gekleed in een voetbalshirt en korte broek de helft van zijn tijd op een grasveld ligt te zonnen. Een multimiljonair die de scheids met zijn zwarte pakkie aanziet voor een ober waar hij anderhalf uur lang tevergeefs een bestelling probeert te plaatsen voor collega’s met een ander shirt.
De benen van het fenomeen Ronaldo zijn goud waard. Ze zijn voor 100 miljoen euro verzekerd. Hoe zouden zulke gouden benen aanvoelen? In ieder geval gewichtig en daardoor in staat om een pegel richting de bovenhoek van het doel te verzenden. Gewichtig dus, maar door al het giraalgeld luchtig genoeg om vliegende tackles te ontwijken. En omdat het ene dure been niet voor het andere onder wil doen, worden er onnavolgbare schijnbewegingen geproduceerd die per stuk goed zijn voor zeker een tonnetje of twee.
Ronaldo’s benen vervaardigen als bijproduct ook nog eens scharen van buitengewone klasse. Scharen die geknipt zijn om de tegenstander te versnipperen tot een amateur. Ja, het zijn dure en bekwame benen. Maar ze weten hun plaats. Met trots dragen ze het wasbordje, de gebruinde tors, de om gele kaarten vragende handen en het mooie verongelijkte hoofd van de Portugese vedette.
Het product Christiano Ronaldo devalueert niet door de huidige recessie. Integendeel. Hoe beroerder de economie ervoor staat, hoe meer het volk vlucht in brood en spelen. Hoe meer het volk zich wil identificeren met helden waardoor ze weg kunnen dromen uit de dagelijkse ellende. Voetbal als drug. Alle dagen van de week wordt er door de media in gedeald. Shots genoeg. Volop mogelijkheden om te scoren.
Peperdure stuff die soms wel 50 miljoen euro per been kost.
Henk van Blijderveen
Geef een antwoord