Cold turkey afkicken van Tramadol!

Een paar maanden geleden, deed ik verslag van een ontmoeting met een jongen die vanwege ADHD dagelijks een paar joints rookte. In die column vertelde ik ook dat ik hem wel begreep, omdat ik zelf ook een drug gebruikte. Weliswaar een op doktersadvies, maar wel degelijk een opiaat, namelijk Tramadol. En van deze Tramadol ben ik dus cold turkey afgekickt. De aanleiding was erg wonderlijk. Alsof wat lezers dachten: Dat kan toch niet, een verslaafde Henk! Daar moeten we voor bidden!

Want geloof het of niet, twee dagen na het plaatsen van de bewuste column ging de telefoon:

Mij krijg je niet van de Tramadol af!

“Met dokter van der Ploeg, van huisartsenpraktijk Het Leesten.”

Aangezien mijn huisarts een andere naam heeft, man is en een stuk ouder klinkt, zei ik:

“Ik ken u geloof ik niet.”

“Dat kan heel goed”, zei ze “Ik ben als huisarts in opleiding verbonden aan de praktijk. Maar ik bel voor het volgende: ik zie dat u al heel lang Tramadol gebruikt.”

Ik voelde de bui al hangen en met een gereserveerd: “Ja, is dat een probleem?”

“Nou, dat kan het zeker worden. Want bij mensen boven de 60 levert Tramadol nogal wat problemen op. Zeker bij langdurig gebruik.”

Het eerste wat ik dacht was: ‘Mij krijg je niet van de Tramadol af. Ik heb het simpelweg nodig om een beetje te kunnen functioneren.’

“Zo is er een goede kans”, vervolgde ze “dat u geheugenproblemen krijgt of motorische problemen en daardoor kans op vallen. Nachtelijk plassen en erectieproblemen komen ook vaak voor.”

Nee, deze jonge huisarts in opleiding ontzag me niet!

Toch maar proberen?

“Zou u toch niet eens willen proberen om te stoppen?”

Ik zag de bui al hangen: stoppen met Tramadol en dan een ellenlange weg langs specialisten en pijnpoli’s, zeker?! Zo kordaat mogelijk vatte ik mijn standpunt samen: “Ik zit er echt niet op te wachten om mijn lichaam bloot te stellen aan een farmaceutisch experiment.”

“Maar er zijn ook andere medicijnen voor, hoor.”

Ik begon te twijfelen, want ondertussen hadden de onheilspellende woorden van de dokter over de aftakelende werking van Tramadol op ouderen, er toch wel ingehakt.

En toen ze eraan toevoegde: “Mocht u er geen baat bij hebben, dan gaan we gewoon weer verder met de Tramadol”, was ik om.

Wat een fijn mens, deze huisarts in opleiding! En wat een prachtige vluchtwegen wist ze te bedenken!

En zo wisselde ik van de ene op de andere dag mijn gekoesterde Tramadol in voor Celecoxib.

De dokter zou na een week weer contact opnemen om te vragen hoe het ging.

Heftige afkickverschijnselen

‘s Avonds liet ik met een wat onbestemd gevoel, voor het eerst in 12 jaar, mijn Tramadol in het pillendoosje. Na een onrustige nacht stond ik ’s ochtends niet al te best op; rillerig, trillerig en kippenvel als van een cold turkey. De dagen daarna werd het allemaal nog een stuk heftiger. Bovendien staken de door hernia’s en operaties veroorzaakte neuropathische pijnen weer als vanouds de kop op. Ik wist gewoon niet waar ik mijn handen en voeten moest laten om er rust en minder pijn in te krijgen. En wat het ergste was: ik sliep niet meer. En dan bedoel ik: helemaal niet meer! ’s Nachts ging ik er regelmatig uit en dan bad ik radeloos tot de Here Jezus. Niet dat ik er beter van ging slapen, maar het gaf me wel de troost dat Hij altijd bij mij is. 

Zo’n klein pilletje?!!!

Hondsmoe en uitgeput belde ik na drie dagen de dokter zelf maar en ik merkte dat ze schrok van de heftige afkickverschijnselen. Ze luisterde goed en ging over op plan B. Ik moest stoppen met Celecoxib en kreeg daarvoor in de plaats Nortriptyline om de neuropathische pijnprikkels te dempen. Na twee weken zou ze me weer bellen.

Toen ik de tabletjes bij de apotheek ging halen was ik behoorlijk teleurgesteld. In plaats van een joekel van een capsule die recht deed aan mijn grote problemen, kreeg ik een minuscuul klein pilletje! Toen ik ze bekeek leek het wel of die kleine krengetjes me zaten uit te lachen.

Maar goed, de afkickverschijnselen werden gelukkig geleidelijk aan wat minder, maar van minder pijn en rusteloosheid in armen en benen merkte ik nog niks, omdat de Nortriptyline pas na een week zijn werk zou gaan doen. Ook het slapen ging nog steeds slecht.

En zo sukkelde ik door een dal van diepe duisternis en, afgemat door slaapgebrek, probeerde ik tevergeefs een weg omhoog te ontdekken.

Effect!

Maar na een week Nortriptyline te hebben geslikt, voelde ik mij toch wat beter. Ja soms zelfs beter dan in het Tramadol-tijdperk. Ik kon het merken aan mijn motoriek en vooral aan het ’s nachts minder vaak te hoeven plassen. Desondanks waren mijn nachtrusten nog steeds behoorlijk slecht.

En toen belde mijn dokter weer. Ze was oprecht geïnteresseerd en meelevend:

“Die slaapproblemen houden in dit soort gevallen het langste aan. Maar heus, dat gaat met de tijd beter worden. En ik moet u een compliment maken, meneer Van Blijderveen, dat u heeft doorgezet. Dat maken we nog wel eens anders mee.”

Lief toch, dat ze dat zei? Het was in ieder geval een bemoedigende pleister op mijn slaapwond.

En nu, anderhalve maand later?

En nu ben ik zo’n anderhalve maand verder. Ik slaap een stuk beter en voel me fitter dan voor het stoppen. Ja, ik voel me echt een dankbare, krasse knar. Want als je met de hulp van de Here Jezus afkickt en achteraf bemerkt dat het op diverse terreinen van het leven ook nog eens winst heeft opgeleverd, dan is dat reden voor grote dankbaarheid!

Gezondheid is betrekkelijk

Toch past hier een belangrijke kanttekening. Door veel operaties en klachten ben ik er al tientallen jaren achter dat gezondheid erg betrekkelijk is; het lichaam van een mens kan er zomaar mee ophouden. Is het niet vroeg, dan is het wel laat. Mijn lichaam is tenslotte nog steeds onderworpen aan de gevolgen van de zondeval, maar mijn geest, die dat tot mijn bekering ook was, is bevrijd! Met grote dank aan de Here Jezus die in mijn plaats voor de zonde is gestorven. En daardoor kan niks en niemand mij scheiden van Gods liefde. Dus loop ik in vol vertrouwen, samen met mijn Heer en Heiland, verder op mijn levensweg. Een weg die, wat er ook gebeurt, nooit zal eindigen!

Henk van Blijderveen