Zijn complimentjes strijdig met Soli Deo Gloria?

Vorige week maandag was het Nationale Complimentendag. Miss Etam had ter gelegenheid van die dag een onderzoek laten uitvoeren, waaruit blijkt dat 49,6 procent van de 1000 geënquêteerde vrouwen vaker complimentjes zouden willen krijgen.

Compliment-experiment

Van nature ben ik een complimenteus persoon. Zoals u ziet, deel ik zelfs complimenten uit aan mijzelf. Ja, mijn vrouw boft maar. Toch wilde ik naar aanleiding van Miss Etams onderzoek eens kijken of mijn complimenteuze gedrag naar een nog hoger niveau getild kon worden. Dus toog ik naar mijn kokende eega.

“Hmmm wat ruikt het hier lekker!”
Stoïcijns ging ze door met roeren in het sausje voor de bloemkool.
“Jij kookt ook altijd zó verrukkelijk!”, had ook geen merkbaar resultaat. Om maar even aan te geven dat mijn vrouw gewend is aan het krijgen van complimentjes.
Dus ging ik verder: “Zal ik even de melk wegzetten, want jij doet al zoveel?”
“Nee, want het sausje is nog te dik.”
“Ik zal wel even helpen.” Ik pakte het melkpak en schonk bij.
“Niet zoveel,” riep ze aangebrand, “nu wordt hij te dun!”
“Leuke panty’s heb je aan. Ze staan je goed!”
Ze keek me, al roerend, maar nog steeds niet geroerd, aan en vroeg: “Zeg, wat heb jij eigenlijk?”
Blijkbaar waren we nu het break-even-compliment-point gepasseerd.
“Ik ben bezig met het uitvoeren van een experiment voor een column.”
“En dan ben ik dus weer het slachtoffer?”
Mijn advies aan de lezer: geeft niet teveel aandacht aan het woordje “weer” en laten we verder gaan met het experiment.
“Ik kan me geen beter en mooier slachtoffer wensen!”
“Ja, hou nu maar op!”
“Of hou je niet van complimentjes?”
“Wat jij doet is niet complimenteren, maar slijmen.”
En om aan te tonen dat er voor iedere complimenteur met een wil, ook een weg is:
“Kijk, dat vind ik nou zo mooi aan jou, die eerlijkheid!”
“Ja, ga jij nou maar lekker je column afschrijven, in plaats van mij lastig te vallen bij het koken.”

Conclusie: complimenteer altijd met een zekere mate en fijngevoeligheid.

Het effect van complimentjes

Onlangs was er op YouTube een vertederend filmpje te zien dat heel mooi aangeeft wat vriendelijkheid en waardering teweeg kunnen brengen. Een meisje van een jaar of twee liep door een supermarkt en schonk al zwaaiend iedere voorbijganger een gulle kinderlach. Eén vrouw ontving zelfs een knuffel van jewelste. Zo peuterde dat vrolijke kleintje in een charmeoffensief van slechts een minuutje heel wat blijdschap te voorschijn.

Dat kind zie ik als een voorbeeld. Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat ik op dezelfde manier door een supermarkt loop. Want doe je dat als volwassene, dan ben je voor je het weet een gekke Henkie. En na de eerste de beste hug word je als een ongewenste seksuele intimidant afgevoerd.

Nee, ik bedoel dat we best eens wat aardiger voor elkaar kunnen zijn. Door bijvoorbeeld wildvreemden te groeten of door wat vaker complimentjes te geven. Ieder mens heeft tenslotte behoefte aan vriendelijkheid en waardering. Bovendien is bewezen dat complimentjes iets losmaken in de ontvanger. Namelijk dopamine. Een stofje, aangemaakt in de hersenen, waardoor het welbevinden een enorme oppepper krijgt.

Soli Deo Gloria

Nu zullen er calvinistisch georiënteerde christenen zijn, die zeggen: “Soli Deo Gloria, Henk! De mens komt geen eer toe.” Laat ik dan zeggen dat ik het helemaal eens ben met deze geloofsuiting. Maar dan wel met de toevoeging dat er niks mis is met een welgemeend compliment. Want daarin klinkt, als het goed is, ook een woord van dank door aan God, de Gever van het moois dat we in de ander zien.
Als een voorganger een puike preek aflevert, dan mag hij dat na afloop best eens uit onze mond horen. De kerkelijke vrijwilligers, die in alle anonimiteit hun partijtje meeblazen in het dweilorkest dat de wc’s schrobt, mogen best eens gecomplimenteerd worden. Laat mensen in je omgeving weten of merken dat je blij met ze bent. Zeg gewoon eens: “Ik hou van je, met de liefde van Jezus.”

Ben je op deze manier actief, dan kan dat alleen maar tot Gods eer zijn.
Grote kans dat je dan uiteindelijk zelf dit hemelse compliment mag ontvangen: “Goed gedaan, trouwe dienstknecht!”

Henk van Blijderveen