Het was zaterdagmiddag halfvijf toen mijn gsm rinkelde. Ik was op de volkstuin om wat plantjes in de grond te zetten. Een anders klinkende Toos: “Sanne (onze schoondochter) belde net. Het gaat helemaal niet goed met Jeroen (onze zoon). De ambulance komt zo. Ik stap nú in de auto en rij er heen.”
Heer bewaar hem
Ook ik liet de boel de boel, stapte op mijn fiets en ben als in een roes naar het huis van mijn zoon, 6 kilometer verderop, gejakkerd. Ik kon alleen maar onophoudelijk bidden: “Heer, bewaar hem, Heer bewaar hem.” Wat een onzekerheid. Er flitste van alles door mijn hoofd in de bandbreedte van, misschien valt het mee tot misschien leeft hij al niet meer.
Toen ik aankwam was Toos er al. Jeroen lag op een brancard en werd naar de ziekenauto gereden. Ik rende erachteraan. Jeroen zag abnormaal bleek. Nog even kon ik hem zien, aanraken en zeggen dat ik van hem hield. Hij mompelde iets van: “Wat een gedoe.” Toos nam de baby over van Sanne, die ook mee ging met de ambulance. En zo ging het met de sirene aan in vliegende vaart naar Zwolle. Er werd gevreesd voor een hersenbloeding.
Spanning en zorg
Ik heb nog nooit zoveel spanning en zorg ervaren als tijdens die uren van wachten op bericht uit het ziekenhuis. Om de oudste twee kleinkinderen wat af te leiden ben ik maar met ze naar de ijscowinkel gewandeld. Het werd een anders dan anders wandelingetje van een kwartiertje. Normaal klets ik heel wat af met de kleinkinderen en maak grapjes, maar nu ging alles op de automatische piloot. Ik had maar een ding in mijn hoofd: hoe gaat het met Jeroen? Na een paar uur kwam dan het eerste telefoontje: Het was een herseninfarct. Gelukkig geen hersenbloeding, maar zorgelijk genoeg. Hij had behoorlijk veel pijn, sprak met dubbele tong, moest braken en kon vrijwel geen prikkels verdragen.
Hulpeloos
Zondagmorgen zijn Toos en ik samen met Sanne op bezoek geweest. Nadat Sanne bij hem was geweest, gingen Toos en ik. Slangetjes en piepjes alom op de braincare-afdeling. Dat was behoorlijk emotioneel. Je sterke zoon er zo bij te zien liggen. Hulpeloos. Ik had hem het liefst, zoals toen hij nog klein was, op mijn arm willen nemen, het van hem over willen nemen. Maar het was fijn dat we even konden praten. Het viel me eigenlijk niet eens tegen. Hij had weer wat kleur op zijn wangen. Zijn stem klonk zwak, soms wat mompelend, maar hij was toch verstaanbaar. Hij had nog wel steeds braakneigingen. Na een minuut of 5 was zijn energie op. Heel fijn was het dat we nog met hem konden bidden. Bidden tot onze Heer en Heiland Jezus. In Zijn licht wordt de situatie niet minder ernstig of emotioneel, maar komt wel in een ander perspectief te staan, waardoor de druk wat van de ketel gaat.
Zegeningen tellen
Dit hele gebeuren laat weer eens pijnlijk duidelijk de kwetsbaarheid van het leven zien. Maar ook waar het werkelijk om draait in het leven. Om de kleine onbetaalbare dingen. Liefde, medeleven en hulp van familie en vrienden. Maar ik werd vooral zeer sterk bepaald bij Degene die boven al deze kwetsbaarheid staat. Bij de Here Jezus. Jezus die troost en nieuwe kracht geeft. Jezus die boven leven en dood staat.
Gelukkig is Jeroen er nog en is de schrik wat weggeëbd. Maar de onzekerheid hoe het verder gaat, is nog steeds prominent aanwezig. Hopelijk komt het helemaal weer goed. Er wordt door veel mensen voor gebeden.
Het herstel is in ieder geval voorzichtig ingezet: zondagavond belde Sanne: Jeroen had een beschuitje gegeten en het was erin gebleven! Hoe het kleine en vanzelfsprekende ineens heel bijzonder kan worden…
En zo tel ik de zegeningen (beschuitjes). Een voor een. Ik tel ze alle en vergeet er geen!
Reinie zegt
Henk en Toos, ik bid voor jullie, en voor Jeroen, zijn vrouw en kinderen!
Gods zegen en mooi zo positief als je dit weer schrijft!
Liefs uit België!
José van Merrebach zegt
Wat moet dit afschuwelijk zijn geweest voor jullie om mee te maken…..Ik hoop en bid dat jullie zoon volledig mag herstellen. Heel veel sterkte en er is maar één plek waar je je geborgen mag weten in zulke moeilijke tijden: heel dicht bij de Here Jezus.
Judith zegt
Wat goed van je, om dit op te schrijven. Ik lees het en wordt weer bepaald bij wat nu belangrijk is in het leven. Dank!!
Sterkte gewenst en we hopen en bidden natuurlijk dat jullie samen een geweldige zomer mogen hebben, in de zon, met een glaasje, in de tuin, genieten van elkaar en al het goede wat in het leven is!!
Gods Zegen
Janneke Greeven zegt
Wat zal dat schrikken geweest zijn Toos en Henk. En natuurlijk ook nog de zorg hoe het verder zal gaan.Weet dat wij ook mee zullen bidden voor Jeroen en zijn gezin en voor jullie.
Heel veel sterkte.
Nico en Janneke
Sjoerd zegt
Heel veel sterkte voor de hele familie, laten Zijn Vaderarmen om jullie heen zijn. gr Sjoerd
Ronald Blonk zegt
Heel veel sterkte
Van Caroll en mij
Sjoerd zegt
Heel veel sterkte gr Sjoerd
Reinie zegt
Hoe gaat het nu met Jeroen?
Henk van Blijderveen zegt
Dank voor je vraag Reinie! Ik heb de emailvolgers van mijn blog via de nieuwsbrief geïnformeerd. Dit is wat ik vandaag heb gedeeld:
Hierbij wil ik alle lezers bedanken die, n.a.v. het vorige artikel, hebben meegebeden voor het herstel van onze zoon Jeroen, die getroffen werd door een herseninfarct. Gisteren mocht hij, boven verwachting weer naar huis. Hij slaapt veel en zal nog heel wat rust en revalidatie nodig hebben om te herstellen van de gevolgen van het infarct. Al met al zijn de vooruitzichten hoopvol en is er alle reden om dankbaar te zijn!