Gesprekken in de wachtkamer

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de oogarts. Ruimschoots op tijd nam ik plaats in een drukke wachtkamer. Na mij wandelden er twee oudere dames binnen. Ze installeerden zich pal tegenover mij. Naar later bleek, waren het zussen. De een was 80 en nog goed ter been. Ze escorteerde haar zus van 86 die onzeker rollatorde. Ze kwamen zo te horen uit een groot gezin, waar iedereen zich van jongs af aan had laten horen. Nee, zij hadden totaal geen last van wachtkamerongemakkelijkheden…

Regen

“Fooi, wat een règen is er ‘evall’n! As ‘t allemoale snee was ‘ewest, dan hadden wielle hier noe niet ‘ezèten”, zei de jongste.
Waarop de oudste reageerde: “As de hemel noar bened’n valt, bunt alle muss’n dood!” Ze keek triomfantelijk om zich heen en voegde er nog aan toe: “Ja, as ie zó wilt lull’n!” Vervolgens richtte ze het woord tot mij: “Da’s toch zo!” Ik kon niet anders dan knikken.

Feestdagen

De oudste kreeg het ook over de kerstdagen, die “gelukkig weer voorbij waren”. En over “die man met die viool en zijn grote villa in Limburg”. Ze kwam maar niet op zijn naam en haar zus wist niet waar ze het over had. Uiteindelijk rondde ze het onderwerp maar af: “Vulle was’t neet. Moar dan he’j in ieder geval wat te kiek’n met Kerst.” Een paar zinnen waar veel tragiek achter schuilgaat: eenzaamheid van de oude vrouw en miskend talent van André Rieu.

Ziekenhuis

Ook het ziekenhuis werd door haar besproken: “Dat zeekenhuus steet aan ene kante helemaole in het water.” “Ach,” zei haar zus, “da’s een sloot.” De oudste: “Een sloot is anders ok water!” En naar mij: “Da’s toch zo!” Ik knikte nog maar een keer.

Verzorgingstehuis

Het gesprek kreeg een terminale wending toen het verzorgingstehuis voorbij kwam. Beiden woonden nog zelfstandig. En ze waren het roerend met elkaar eens: “Olde bom’n mo’j neet verpot’n.” Als bewijs kwam een hele stoet overleden kennissen langs, die het halve jaar in het verzorgingshuis niet had volgemaakt. Aangevuld met gedetailleerde doodsoorzaken.

Gelukkig hoefde ik niks meer te bevestigen omdat mijn beurt, in de goede zin des woords, was gekomen!

Henk van Blijderveen