Wij hebben onze hond moeten laten inslapen

Een week geleden moesten we onze Tucka laten inslapen. We zagen het al aankomen, want ze at niet meer. En als een beagle niet eet, dan is het goed mis. De dierenarts bood ons nog een biopsie aan. Maar het leek ons wijs om de bijna 13-jarige Tucka, die het laatste half jaar versneld aftakelde, een martelgang te besparen en besloten tot inslapen.

Het inslapen

Vijf minuten na het kalmeringsspuitje, volgde de dodelijke injectie. En daar lag ze dan. Ineens was onze Tucka niet meer dan een stoffelijk overschot. Het definitieve kwam toch wel hard bij me binnen. Dertien jaar drie rondjes per dag. Mijn linkerhand die standaard langs de stoel naar beneden hing, op de kop van een knorrende Tucka. De hartelijke begroetingen. Het getik van de nagels op het parket. Haar luidruchtige gesnurk. Alles voorbij! Het kostte me een paar traantjes. Bij thuiskomst troffen we een akelig stil en leeg huis aan.

De verwerking

De volgende dag hebben we, ter verwerking, een fietstocht gemaakt. En bemerkten dat het toch wel fijn was om ons niet te hoeven haasten, omdat Tucka nog uit moest. De volgende morgen was nog steeds stil en leeg. Maar we konden wel wat langer ontbijten. Kortom, we misten Tucka de afgelopen week, maar ondervonden ook, dat hondeloosheid zijn voordelen heeft.

We weten inmiddels ook zeker: er komt geen jong hondje meer. Een kwestie van voortschrijdend inzicht, gevoed door drie maal daags een rondje lopen. Want dat lopen gaat me, door een beperkte belastbaarheid, steeds minder gemakkelijk af. Mijn energie besteed ik dan ook liever aan wat minder vermoeiende bezigheden.
En zo nemen we afscheid van een hondenleven. Want vanaf de jongste jeugd van zowel Toos als van mij, was altijd wel een hond aanwezig. Het stemt wat melancholisch.

Een luchtige noot

Voor de luchtige noot besluit ik met het afmeldingsgesprekje, dat ik met een piepjonge stagiaire van de Gemeente Apeldoorn voerde.

“Ik bel om mijn hond af te melden voor de hondenbelasting.”
“Hoeveel honden had u?”
“Een.”
“Hoeveel heeft u er nu?”
“Nul. We hebben onze hond in laten slapen.”
“Wat zieluuuug! Was ze ziek?”
“Ze was op.”
“Was ze oud?”
“Bijna 13.”
En ineens kwam er als uitsmijter een onverwachte levenswijsheid bij het aandoenlijk empathische meisje naar boven: “Tja, zo gaat dat in het leven, hè…”

Ik kon het slechts beamen.

Henk van Blijderveen