Hoogbejaarde ontspanning

Hoogbejaarde mensen bezitten soms een aanstekelijke ontspanning. Je hoort en ziet dat ze alles al eens hebben meegemaakt. Ze weten dat soep niet zo heet gegeten wordt als ie wordt opgeschept. En over hun imago maken ze zich niet meer druk. Ze zijn wie ze zijn. De groeven in hun gezicht zijn eerlijk en sprekend. Ik heb een zwak voor deze mensen.

Ontmoeting met een hoogbejaarde

Zo ontmoette ik vorige week, bij fruitboer Klomp in Twello, een oude man. Hij wilde juist op zijn fiets stappen. Maar toen hij mij aan zag komen, bedacht hij zich en brak met slechts twee woorden het ijs: “Ha, directeur!”
“Ik ben hier niet de directeur hoor”, zei ik. “Was het maar zo, dan hoefde ik niet te betalen.”
“Je ziet er anders wel zo uit.” Ik nam aan dat hier wat satire achter schuil ging. Mensen die mij kennen, weten wat ik bedoel.
“Komt je hier uit de buurt”, vroeg hij.
“Ja, ik kom uit Apeldoorn. Uit de Maten.”
Zijn leeftijd begon te spreken: “Ik weet nog dat het daar 50 jaar geleden allemaal weiland was.”

Gok eens

Een mooi moment om eens naar die leeftijd te vragen.
“Gok eens”, zei hij.
“Daar begin ik niet aan. Als ik zeg 100, dan wordt u boos. Ik kan eigenlijk alleen maar laag inzetten.”
Gokken was echter niet nodig. Hij boog zich naar mij toe en fluisterde: “Ik word eh… geloof je eigenlijk?”
“Ja, ik geloof!”
Blijkbaar hanteerde hij twee onthullingen. Een heidense en een christelijke. Ik kreeg dus de christelijke variant: “Nou, als God het wil, word ik volgende maand 92!”
Hij trok daarbij zo’n triomfantelijk gezicht, dat ik niks anders durfde zeggen dan: “Tjonge, dan bent u nog kras!”
“Ja, morgen ga ik marathonkaarten bij voetbalvereniging Voorwaarts. Maar dat is ook omdat mijn vaste verkering het fijn vindt als ik eens even opkras. We zijn al bijna 65 jaar samen!”

Vaste verkering

Nadat ook deze mijlpaal in mijn verstand was geheid, vond hij het toch wel tijd om zijn Gazelle, die volgens eigen zeggen “nog dateerde uit de tijd van kort na de Tweede Wereldoorlog”, te bestijgen.
“Anders wordt mijn vaste verkering ongerust”, waren zijn laatste woorden.

Henk van Blijderveen