Leestekens openbaren karakters

Leestekens hebben veel gemeen,
met het doen en laten,
met het karakter, van menigeen.

De een zet driftig een punt,
waar volgens de ander
gerust een komma had gekund.

Sommigen halen meermaals aan.
Dat is veiliger,
dan voor een eigen mening te moeten staan.

Soms worden vele vraagtekens gezet,
Zodat de ander orakelt,
niet op de onzekerheid van de steller let.

Zelf hou ik van duidelijk zijn.
Nee, nuance is niet mijn sterkste punt.
Ik trek graag een rechte lijn.

Het liefst verticaal,
met een punt eronder.
Dat maakt een doodgewone zin,
vetgedrukt en bijzonder.

Haakjes openen,
Haakjes sluiten.
Niks erbinnen,
alles erbuiten.

Ja, niks erin.
Omdat ik zo verdraaide moeilijk
een nikszeggend tussenzinnetje verzin.

Teruglezend zie ik slechts komma’s
en enkele punten.
De hoogste tijd,
om met een dubbele te stunten:

Met daarachter opsommingen van formaat.
Speciaal voor de analyticus
die voor verklaringen gaat.

De puntkomma wordt slechts gebruikt,
door schrijvers die koketteren;
zij die menen dat hun talent ontluikt…

U ziet het: wilt u mensen leren kennen,
dan zult u aan identificatie
door leestekens moeten wennen.

En wanneer een punt op een komma stuit?
Waardeer elkaar, vul aan;
Punt uit!

Henk van Blijderveen