Lichamelijke beperkingen en toch actief?

Hulpeloos komen we op aarde, ontwikkelen ons stormachtig, planten ons voort om vervolgens gesloopt te worden door de tijd. De geleidelijke weg is het meest natuurlijk en het best te verteren. Er zijn echter ook heel wat mensen die in een betrekkelijke korte tijd of soms zelfs van de ene op de andere dag door ernstige gezondheidsproblemen jaren ouder lijken te worden. Wat eerst nog vanzelfsprekend was, wordt door lichamelijke beperkingen onmogelijk. Vervreemding van jezelf en van je omgeving dreigt. Kringen worden kringetjes.

Lichamelijke beperkingen

Het bovenstaande is tamelijk autobiografisch. Op mijn 38e dwong mijn lichaam mij te stoppen als beeldhouwer. Twee hernia-operaties volgden. Eenmaal weer wat opgeknapt, knokte ik mij naar een leuke baan als relatiebeheerder bij Centraal Beheer Achmea. Al snel bleek echter het nodige mis te zijn met mijn nek. Weer twee ingrijpende operaties. Werken werd zwaarder en zwaarder en een herpesvirus zag de kans schoon om mijn rechteroog zo toe te takelen, dat ik daaraan zo goed als blind werd. Totaal gesloopt moest ik uiteindelijk afhaken en belandde 7 jaar geleden in de WAO. Een mislukte en een gelukte hoornvliestransplantatie volgden. Nog steeds ondervind ik veel gezondheidsproblemen en ben inmiddels aan de Tramadol, een morfinetablet.

Wat gaat nog wél?

Waarom schrijf ik dit allemaal? Nou, om u te vertellen dat je door lichamelijke beperkingen bij de pakken neer kunt zitten, maar dat je ook kunt onderzoeken wat nog wél gaat. En, zo is mij gebleken, dan zijn er nog heel wat zegeningen te tellen!

Ik heb altijd veel gefietst. En om dit te kunnen voortzetten ontwikkelde mijn fiets zich van een 1.0 herenfiets, via een makkelijk te bestijgen 2.0 damesfiets tot een 3.0 e-bike. Inclusief achteruitkijkspiegel en verwarmde sokken en handschoenen voor de winterdag. Zoals vroeger een lange trektocht maken, is een gepasseerd station, maar een paar uur fietsen op zijn tijd zit er nog steeds in.

Ook een hele volkstuin ging niet meer, dus ben ik overgegaan op een halve. Spitten heb ik vervangen door woelen. Lange sessies zijn kwartiertjes en halve uurtjes geworden. De naweeën neem ik voor lief.

En mijn creativiteit komt er tegenwoordig uit door te schrijven. Veelal liggend op mijn luie stoel beschrijf ik, soms met behulp van een spraakprogramma, fietsroutes en schrijf christelijke columns op mijn eigen tijd en wijze. Lichamelijk beperkt, maar geestelijk zo vrij als een vogeltje.

Leven in perspectief

Vooral het schrijven over mijn geloof is iets dat me mateloos veel voldoening geeft. En wel omdat God boven mijn mogelijkheden en onmogelijkheden staat en mijn leven in perspectief zet. Een leven dat slechts een stipje is in de eeuwigheid. Een leven dat ieder mens vroeg of laat zal verliezen. De wetenschap dat het leven dan, dankzij Jezus Christus, in volmaaktheid verder gaat bij God, maakt het aardse leven voor mij te allen tijde de moeite waard.

Henk van Blijderveen

Al zal de vijgenboom niet in bloei staan
en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,
al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen
en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,
al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn
en er geen rund in de stallen over zijn –
ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen,
mij verheugen in de God van mijn heil.
De HEERE Heere is mijn kracht,
Hij maakt mijn voeten als die van de hinden,
en Hij doet mij treden op mijn hoogten.
(Habakuk 3,17-19)