Tijdens de veertig dagen lijdenstijd staat de christelijke kerk stil bij het lijden van Jezus. Ik moet eerlijk bekennen, dat het besef van het lijden van Jezus zich pas een tijdje na mijn bekering begon te ontwikkelen. In eerste instantie was ik hartstikke blij dat ik Hem had gevonden. Het was voor mij onbegrijpelijk dat dit niet eerder was gebeurd. Net zo goed dat ik het vreemd vond dat mijn vrienden weinig enthousiasme voor Jezus op konden brengen.
Na het bekeringsfeest
Het heeft wel een half jaartje geduurd voordat ik mijn euforische ruimtereis had beëindigd en weer met beide benen vast op de grond stond. Na het bekeringsfeest kwam er bij mij allengs meer aandacht voor de diepere en vaak ook pijnlijke lessen van Jezus. Hij moest in mijn leven groter worden, ik kleiner. Het was maar goed dat het eerste half jaar na mijn bekering een onuitwisbare indruk had achtergelaten. Want daarna ervoer ik dat christen zijn niet altijd makkelijk was.
Jezus’ lijdenstijd
En dan helpt het wanneer je kunt zien op datgene wat Jezus heeft meegemaakt. Beschimping en vernedering met als climax de kruisiging op Goede Vrijdag. Niet omdat Hij dat verdiend had, maar omdat wij het verdiend hebben. Het moet voor Jezus een soort ultiem lijden zijn geweest. Bovenop het lijden dat Hij al had ondervonden in zijn “alledaagse leven”. Miskenning, ontrouw van zijn discipelen, geestelijke boodschappen die niet bij ze landden, mensen die hem alleen voor de wonderen wilden volgen, etc.
Ja, wanneer ik aan Jezus’ lijdenstijd denk, dan valt dat van mij wel mee. Een stipje in die grote slagschaduw van Jezus. Wat een offer heeft Hij gebracht! Nee, het was geen goedkoop offer. Dat Offer aller offers.
Henk van Blijderveen
Geef een reactie