Volgens een onderzoek van de universiteit van Liverpool vallen vrouwen op mannen die littekens in hun gezicht hebben. Ze associëren deze littekens met heldhaftigheid en gezondheid.
Mijn littekens
Ik wil de dames even uit hun droom helpen. Ik zit namelijk onder de littekens. En niet één ervan is terug te voeren op een heldhaftig karakter.
Zo heb ik een ietwat scheve neus met een sneetje erboven. Deze kwetsuur is ontstaan toen ik op mijn achtste met de punt van “op de groei gekochte sandalen” achter een 8 centimeter hoog voordeurstoepje bleef haken. Die sandalen droeg ik nog toen ik 17 was!
In mijn hals en nek heb ik twee japen. Om het nog enigszins heldhaftig te maken zal ik hun lengtes bij elkaar optellen: 15 centimeter. Ze zijn mij door neurochirurgen toegebracht toen ik, zonder voorafgaand heroïsch gevecht, willoos op een operatietafel lag.
Momenteel loop ik rond met 13 hechtingen in mijn rechteroog. Niet omdat er tijdens een kroeggevecht een bierglas in is gedrukt, maar doordat een steeds terugkerend herpesvirus een hoornvliestransplantatie noodzakelijk maakte.
Ik heb niks gelezen over de aantrekkelijkheid van littekens die zich niet op het gezicht bevinden, maar het zou me goed doen wanneer ook die aantrekkelijk zijn. Want daar heb ik er ook nog vier van.
Tja, littekens… Ik zie ze vooral als bewijzen van de kwetsbaarheid van het lichaam. Zichtbare monumenten van van pijnen die ooit zijn geleden. Overigens heb ik nog nooit wat gemerkt van de door de universiteit beloofde hordes littekenbeluste vrouwen.
Geestelijke littekens
Er zijn ook verwondingen die geestelijke littekens nalaten. Deze littekens zijn doorgaans onzichtbaar. En dat is maar goed ook, want ze worden gezien als zwakte. We lopen er niet graag mee te koop. Ook hoeft er maar weinig te gebeuren of ze springen weer open. Iedereen heeft ze, deze geestelijke littekens. We dragen ze als geheimen met ons mee. Als stille getuigen van harde woorden, van misbruik, van een groot gemis, van onvermogen, van … Als een stil verdriet, waar toch niemand wat van begrijpt.
Er is Iemand die jou kent
Maar is dat wel zo? Want er is wel degelijk Iemand die jou kent en begrijpt. Ik heb het over de God van de Bijbel en sluit af met Psalm 139:1-3, waarin koning David zegt:
HEERE, U doorgrondt en kent mij.
Ú kent mijn zitten en mijn opstaan,
U begrijpt van verre mijn gedachten.
U onderzoekt mijn gaan en mijn liggen,
U bent met al mijn wegen vertrouwd.
Henk van Blijderveen
Raksha de Duitse Herder zegt
Mooi!
Petronella zegt
Prachtig beschreven, die sandalen, de littekens.
Endat laatste klopt…. littekens kunnen heel snel weer openspringen.
toontje zegt
Weet je waar ik aan dacht toen ik las over die littekens??? Toen ik opgeroepen werd (in die tijd was er nog dienstplicht), moest ik aan een ijverig sergeantje mijn littekens opsommen, kwestie van je nog te herkennen als lijk op het slachtveld, vertelde hij er vriendelijk bij… Ik begon al mijn zichtbare haakjes en ogen op te sommen, en ‘t sergeantje maar noteren…tot het plots genoeg was, hij had geen ruimte meer over op het formulier… Nu zullen ze nooit mijn linkerbeen herkennen dacht ik nog….
Henk van Blijderveen zegt
Ik heb even hard moeten lachen Toon. Geweldig verhaal!
Leibele,s kijk zegt
Als we denken dat alleen dier en mens een litteken kan hebben hebben we het mis. Ook planten kunnen deze zichtbaar blijvende tekens van verwondingen hebben. Het heet dan een bladlitteken en het onstaat door het door natuurlijke oorzaken afvallen van blad. Het laat z,n sporen na op de stam van bijvoorbeeld een walnootboom.
Henk van Blijderveen zegt
@ Leibele: Nu wordt mij duidelijk waarom ik een walnotenboom zo aantrekkelijk vind. 🙂
Mgli zegt
Mooi geschreven, mooi liedje (altijd al gevonden 🙂 )
J. P. van de Giessen zegt
Ja Walnotenbomen kunnen heel heldhaftig zijn. Mijn bijl heeft er nog littekens van over.