Loslaten van tanden, kinderen en spanningen is moeilijk

Vorige week stapte ik de wachtkamer van de tandarts binnen. Gelukkig was er alleen een vrouw van een jaar of 70 voor mij. Om mijn zenuwen wat te kalmeren begon ik een gesprekje met haar.

Kinderen loslaten

“Vindt u het ook zo leuk bij de tandarts?”
“Ik ben met mijn zoon mee.”
Ik keek nog eens naar haar gezicht, deed wat aan hoofdrekenen en kwam op een zoontje van minimaal een jaar of 30. Het intrigeerde me en ik vroeg haar naar zijn leeftijd.
“Schrik niet, 30”, zei ze wat verlegen. Gevolgd door een verontschuldigend “Tja, loslaten is moeilijk, he?”
Ik had hier blijkbaar te maken met een zeer vasthoudende moeder. Ze vertrouwde mij nog toe, dat haar zoon een paar maanden geleden met een ladder tegen een muur was gevallen. Bij het breken van de val, brak hij ook zijn voortanden. Alle tanden eruit en nu moest tot overmaat van ramp ook nog een belendende kies het veld ruimen.

Uit de behandelkamer klonken ondertussen martelgeluiden, die een causaal verband leken te hebben met het handen wringen en het wisselen van de over elkaar geslagen benen van de moeder. Inmiddels was ik redelijk rustig geworden. Er hoefde tenslotte alleen maar een klein gaatje te worden gevuld. Ik zag zelfs kans om een artikeltje te lezen, waarin werd aangekondigd dat de eerste uit stamcellen gekweekte tand een feit is. Ik besloot mijn tandarts hiermee te confronteren.

Tanden loslaten

Eindelijk ging de deur van de behandelkamer open en een mannelijk duplicaat van mijn wachtende buurvrouw verscheen in de deuropening. Zijn ogen draaiden nog in zijn hoofd. Triomfantelijk hield hij een doorschijnend plastic zakje omhoog, met daarin een bloederige kies. Als bewijs dat “het” gebeurd was.

Bij hun vertrek zei ik nog dat ze toch wel verdraaid veel op elkaar leken.
“Ja”, sliste de zoon, “met het verschil, dat mijn moeder meer tanden heeft dan ik.”
Ook het loslaten van tanden is moeilijk…

Spanningen loslaten

“Zo, meneer Van Blijderveen…” De gebruikelijke aankondiging dat ik aan de beurt was. Meestal begin ik, om mijn gemoed wat te ontluchten, met een grol:
“Ik las in uw wachtkamer, dat de oplossing van mijn gebit aanstaande is.”
Vragend keek de tandarts mij aan.
“Ja, nog even en u kunt de gaten in mijn mond met stamcellen vullen.”
“Nou, nou, meneer Van Blijderveen. Waarschijnlijk maken wij dat niet meer mee.”

De behandeling begon. Mijn tandarts werkt met lapjes van rubber (rubberdam). Iets dat voor zowel tandarts als cliënt erg prettig is. Hoewel, prettig? Mijn handen, die eerst nog quasi ontspannen op de buik lagen, grepen als vanzelf stevig in elkaar. Na afloop vroeg ik de tandarts of ik nou de enige ben die steeds maar weer dit soort “aangrijpende” tandartservaringen heeft.
“Beslist niet, meneer Van Blijderveen. Er zijn heel wat cliënten die zó verkrampen, dat ze achteraf nog dagenlang paracetamol moeten slikken om de spierpijn te lijf te gaan.”

Tja, het loslaten van kinderen, tanden en spanningen is moeilijk!

Henk van Blijderveen