Vorige week stapte ik de wachtkamer van de tandarts binnen. Gelukkig was er alleen een vrouw van een jaar of 70 voor mij. Om mijn zenuwen wat te kalmeren begon ik een gesprekje met haar.
Kinderen loslaten
“Vindt u het ook zo leuk bij de tandarts?”
“Ik ben met mijn zoon mee.”
Ik keek nog eens naar haar gezicht, deed wat aan hoofdrekenen en kwam op een zoontje van minimaal een jaar of 30. Het intrigeerde me en ik vroeg haar naar zijn leeftijd.
“Schrik niet, 30”, zei ze wat verlegen. Gevolgd door een verontschuldigend “Tja, loslaten is moeilijk, he?”
Ik had hier blijkbaar te maken met een zeer vasthoudende moeder. Ze vertrouwde mij nog toe, dat haar zoon een paar maanden geleden met een ladder tegen een muur was gevallen. Bij het breken van de val, brak hij ook zijn voortanden. Alle tanden eruit en nu moest tot overmaat van ramp ook nog een belendende kies het veld ruimen.
Uit de behandelkamer klonken ondertussen martelgeluiden, die een causaal verband leken te hebben met het handen wringen en het wisselen van de over elkaar geslagen benen van de moeder. Inmiddels was ik redelijk rustig geworden. Er hoefde tenslotte alleen maar een klein gaatje te worden gevuld. Ik zag zelfs kans om een artikeltje te lezen, waarin werd aangekondigd dat de eerste uit stamcellen gekweekte tand een feit is. Ik besloot mijn tandarts hiermee te confronteren.
Tanden loslaten
Eindelijk ging de deur van de behandelkamer open en een mannelijk duplicaat van mijn wachtende buurvrouw verscheen in de deuropening. Zijn ogen draaiden nog in zijn hoofd. Triomfantelijk hield hij een doorschijnend plastic zakje omhoog, met daarin een bloederige kies. Als bewijs dat “het” gebeurd was.
Bij hun vertrek zei ik nog dat ze toch wel verdraaid veel op elkaar leken.
“Ja”, sliste de zoon, “met het verschil, dat mijn moeder meer tanden heeft dan ik.”
Ook het loslaten van tanden is moeilijk…
Spanningen loslaten
“Zo, meneer Van Blijderveen…” De gebruikelijke aankondiging dat ik aan de beurt was. Meestal begin ik, om mijn gemoed wat te ontluchten, met een grol:
“Ik las in uw wachtkamer, dat de oplossing van mijn gebit aanstaande is.”
Vragend keek de tandarts mij aan.
“Ja, nog even en u kunt de gaten in mijn mond met stamcellen vullen.”
“Nou, nou, meneer Van Blijderveen. Waarschijnlijk maken wij dat niet meer mee.”
De behandeling begon. Mijn tandarts werkt met lapjes van rubber (rubberdam). Iets dat voor zowel tandarts als cliënt erg prettig is. Hoewel, prettig? Mijn handen, die eerst nog quasi ontspannen op de buik lagen, grepen als vanzelf stevig in elkaar. Na afloop vroeg ik de tandarts of ik nou de enige ben die steeds maar weer dit soort “aangrijpende” tandartservaringen heeft.
“Beslist niet, meneer Van Blijderveen. Er zijn heel wat cliënten die zó verkrampen, dat ze achteraf nog dagenlang paracetamol moeten slikken om de spierpijn te lijf te gaan.”
Tja, het loslaten van kinderen, tanden en spanningen is moeilijk!
Henk van Blijderveen
Aritha zegt
O, wat een sterk blogje. En … ik heb inderdaad ongeveer twee dagen medicijnen nodig om te ontkrampen na een tandartsbehandeling.
Kinderen loslaten is iets wat je stapje voor stapje leert. Maar het is soms wel moeilijk. Vooral als je ziet dat ze keuzes maken die echt funest zijn.
Henk van Blijderveen zegt
Bedankt voor je reactie Aritha! Nu ben ik niet eens een moeder, maar toch vond ik het weleens lastig om mijn kinderen los te laten. Inmiddels ben ik wel heel blij dat mijn beide zoons (31 en 33) zelfstandig naar de tandarts gaan. 🙂
Henk van Blijderveen zegt
Bedankt voor je reactie Aritha! Loslaten is van je kinderen is inderdaad een hele kunst. Ik ben wel blij dat mijn zoons (31 en 33) inmiddels zelfstandig naar hun tandarts gaan. 🙂
Gr. Henk
Rob Alberts zegt
Ik wil hier verder niet op ingaan of reageren.
De blogtitel en inhoud zijn te confronterend!
Bevreesde groet,
Henk van Blijderveen zegt
Ha, ha, die Rob!
Gr. Henk
Jan vehof zegt
Je legt hier wel een zeer gevoelig onderwerp op tafel Henk.
Het verrast mij steeds opnieuw weer, dat mensen de uitdaging van een een bezoek aan de tandarts overleven.
Je kunt er geen visioen van de eeuwigheid uit projecteren.