Pleegkinderen

Sinds een paar weken ben ik een titel rijker. Pleegopa! Met dank aan een heel leuk kereltje van bijna drie. Zo op het oog een heel normaal jongetje. Maar kijk je wat dieper, dan zie je behoorlijke beschadigingen. Door een verwaarloosde start in het leven.

Triest! Maar toch gloort er hoop voor het ventje. Hij is namelijk geplaatst bij mijn zoon en schoondochter. Fantastische jongelui, met een groot hart voor kinderen.

Bij pleegzorg wordt gestreefd naar hereniging van het kind met de natuurlijke ouders. Het is daarom onzeker hoe lang dit jochie mag blijven. Misschien zijn hele jeugd, of misschien ook wel veel korter. Een moeilijk facet, want zo’n klein kindje krijgt al heel snel de gevoelswaarde van eigen vlees en bloed. En dan is afscheid nemen moeilijk. Maar voorlopig mag hij blijven. En daar genieten we met zijn allen van! En hoe het ook loopt, we geloven dat elke pleegdag een stukje bagage en genezing geeft waar hij de rest van zijn leven plezier van zal hebben.

Soms denk ik wel eens: is niet iedere ouder een pleegouder? Ieder kind een pleegkind? Want ik geloof dat mensen kinderen hebben ontvangen van God de Vader. We mogen voor ze zorgen en opvoeden zonder ze te bezitten of te claimen. Zonder enige garantie, zelfs niet op hun leven. Een moeizaam proces van gefaseerd loslaten. Van “zelf doen” via een vaak confronterende pubertijd naar het uiteindelijke op eigen benen staan.

Al met al blijft het aardse leven onvolmaakt, zijn er verdrietige omstandigheden. Ik durf te stellen dat er niet één mens op deze wereld rondloopt die niet door het leven is verwond. Verwonde pleegkinderen die zich vaak op grote afstand van hun Schepper, bevinden.

Daarom heeft God christenen de gemeente van Jezus Christus gegeven. Een groot pleeggezin voor onvolmaakte en beschadigde mensen. Mensen die mogen weten dat God de Vader hen in Jezus vasthoudt; dat ze volmaakt zijn in Hem!

Henk van Blijderveen