Retenties voorkomen wateroverlast

Ik ben gek op grond. Ik heb een volkstuin die vol ligt met het goedje. Door jarenlange verrijking met compost en mest is het heerlijk rul geworden. Mijn grond wordt bevolkt door allerhande klein tot zeer klein bodemleven. Mijn grond ruikt zelfs. En wel zodanig dat het Eau de Cologne tot ordinair Rijnwater degradeert.

Helaas lopen er hordes mensen rond die hun tuin volplempen met dode tegels en gekleurd grind. Levenloze tuintjes met de uitstraling van slecht aangelegde begraafplaatsen. Het slachtoffer dat er begraven ligt, is de grond.

Dit soort tuinen is naaste familie van de vele openbare verhardingen in de vorm van wegen, daken, parkeerplaatsen en fietspaden. Ja, we leven in een verhardende samenleving. Het gevolg van al dat steen, beton en asfalt is dat de regen wanhopig probeert om de verstening te ontvluchten om te kunnen transformeren in grondwater. Grondwater dat de waterlopen voedt om uiteindelijk in de Noordzee te verzouten, te verdampen en als wolkbestanddeel de kringloop te vervolmaken.

Nu holt dus al het regenwater linea recta de beken, sloten en rivieren in. Vluchtgedrag dat gevaar voor overstromingen en dijkdoorbraken tot gevolg heeft. Dit probleem wordt nog eens verergerd door de klimaatverandering; groeizame regentjes hebben afgedaan en plensregens zijn de norm geworden. Plensregens die de spaarzame grond dichtslaan en voor piekbelastingen zorgen

Maar Nederlanders zijn meesters in het behalen van voordeel uit nadeel. Zo zijn er de laatste jaren veel retenties uit de grond gestampt. Mooi aangelegde overloopgebieden waar het overtollig water van harte welkom is. Op termijn worden het zeker prachtige stukjes natuur.

Eergisteren maakte ik deze foto van de retentie Eerbeekse Beek bij Hall.

Morgen hoop ik over “geestelijke retentie” schrijven.

Henk van Blijderveen