De te lang durende samenkomst is vaak een dankbaar onderwerp tijdens het nog langere koffiedrinken erna. Een koffietijd die ik ternauwernood haal. Omdat, inderdaad, de samenkomst mij te lang duurt. Anderhalf uur minimaal. Soms meer dan twee uur! Aanvankelijk zit ik een kwartiertje van te voren vol goede moed in de zaal. In dat kwartiertje praat ik wat met de mensen om mij heen, maak wat kwinkslagen en zie doorgaans uit naar wat komen gaat.
Lichamelijke problemen
Maar gedurende de dienst krijg ik steeds minder aandacht voor het gebeuren om mij heen. Omdat mijn nek, rug en benen, na een handvol operaties, letterlijk samenspannen tegen iedere vorm van zitten of staan. Ik heb weleens overwogen om onderuit te zakken, om vervolgens mijn gestreste onderdanen op de schouders van mijn voorzitter te leggen. Denk zelfs dat dit, als ik het netjes vraag, uit naastenliefde of anders wel uit beleefdheid, toegestaan wordt. En zo niet, dan zeg ik gewoon dat ik behalve een hand, ook graag een voet voor mijn broeder en zuster wil zijn. Maar dan doemt het volgende probleem alweer op. De mededeling dat we tijdens het zingen vrij zijn om te blijven zitten. Gevolgd door de oproepende vraag of we met zijn allen toch maar zullen gaan staan. Ziet u mij al onvrij liggen? Met mijn haakse hoofd op de stoel, de benen loodrecht omhoog en met geknikte knieën over de schouders van mijn staande steunpilaar? Nee! Dat wordt niks.
Misschien moet ik dan maar voorstellen om de zaal wat comfortabeler in te richten. Met strandstoelen en een parasolletje erboven tegen directe lichtinval. Omwille van mijn geloofwaardigheid hou ik deze geniale gedachte echter nog maar even voor me.
Gezegende samenkomst
Nee, er zit niks anders op, dan zo af en toe verstek te laten gaan. En de keren dat ik wel aanwezig ben, direct na de dienst naar huis te speren om mijn getormenteerde lichaam een paar uur horizontale rust te bezorgen
En toch… hoe geradbraakt ik er ook vandaan kom, een samenkomst doet mij altijd goed. Omdat ik het fijn vind broeders en zusters te ontmoeten. En omdat het een plaats is waar Jezus wil zegenen.
Henk van Blijderveen
Jos zegt
Slechts twee uur? Was het Paulus niet die eens een hele nacht sprak, tot de volgende ochtend? Ter middernacht viel er iemand in slaap en uit het raam. Dood. Toch liep het goed met hem af 🙂
En wij maar zeuren over een spanningsboog die niet langer is dan 20 minuten en dat een preek vooral ook een grapje moet bevatten, enz. 🙂
Henk van Blijderveen zegt
Ben het met je eens Jos! Voorwaarde is wel dat de preek begeesterd is door de Here Jezus en dat de hoorder op Hem gericht is.
Jan Jaap zegt
Waarom zetten ze eigenlijk geen beter zitmeubilair in de kerk? Hoe kun je nu goed luisteren naar de preek op zo’n pitrieten oudhollandse stoel of in zo’n harde houten kerkbank?. Ik heb dat nooit begrepen. Gelukkig liggen bij ons in de consistorie kussentjes, om het zitleed nog enigszins te verzachten…