Schattige kippen?

We zijn net terug van een vakantie in Noord-Limburg. Zo half september is toch ieder jaar weer het kantelpunt. Dan worden de nachten dermate lang, koud en vochtig, dat de warme, knusse huiskamer steeds aanlokkelijker wordt.

Rondscharrelende kippen

Over knus gesproken: op de camping scharrelde diverse kippen tussen de tenten en caravans. Zoals een kloek met negen kuikentjes van een paar weken oud, een stuk of wat kloeken met al wat grotere kuikens, wat puberende allengaanden en een haan die puberende haantjes te lijf ging als ze te dicht bij zijn harem kwamen. We hebben ons er kostelijk mee vermaakt. Wat leuk, die schattige kippetjes!

Maar allengs zag ik toch wat onhebbelijkheden bij die beestjes. Onhebbelijkheden die me vanuit de mensenwereld tamelijk bekend voorkwamen. Zoals de pikorde, haantjesgedrag en er als de kippen bij zijn.

De haan als beschermheer en macho

Want neem nou zo’n haan. Hij laat zijn harem eerst eten en als er nog wat overblijft, dan schuift meneer pas aan. Je zou kunnen zeggen dat een haan een echte heer in het schransverkeer is. En dan heb je nog zijn beschermend gedrag. Alles en iedereen die zijn harem bedreigt, wordt aangevallen. De haan als ideale beschermheer. Maar… je zou hem evengoed een macho kunnen noemen, die zijn bescherming aanbiedt voor seks.

Brutaal als de kippenneten

En dan de hennen. Ze zijn zo brutaal als de kippenneten! Op een avond had ik de grill aangestoken en er wat kippenbouten opgelegd. In een onbewaakt ogenblik zag een forse hen kans om zo’n stuk soortgenoot van de gril te trekken. Ik erachter aan door de bosjes. Luid kakelend riep ze, wat ik had willen roepen: “Kip ik heb je!” Uiteindelijk moest ik de achtervolging staken, want anders zouden de andere bouten het te heet onder te pootjes krijgen.  Eenmaal terug zag ik dat ze, met behulp van een paar levende kippen, de kuierlatten hadden genomen. Ja, die erg leuk, die kippetjes…

Plek 2A

Maar goed, ze hadden al snel door dat het bij de heer en mevrouw Van Blijderveen op plek 2a bijzonder aangenaam toeven was. Heerlijke hapjes waren daar te scoren. Zaten we een krokant broodje van de warme bakker te eten, dan moest je de handen boven het hoofd houden, omdat anders de broodjes eruit werden gefladderd.

Het spitsmuisje…

Ik zal u nog zo’n leuk kippenverhaaltje vertellen. Op een avond zag ik bij het toiletgebouw een getormenteerd spitsmuisje waggelen. Hij kon allen nog maar rechtsom. Ik besloot het beestje in de struiken te leggen in de hoop dat hij het misschien nog zou redden.

De volgende dag vertelde ik Toos over het muisje, waarop ze zei: “Ik zag net een kip met iets harigs, iets grijs in de bek lopen. Zou dat dat muisje zijn geweest…?”

En toch…

En toch… vind ik kippen nog steeds hele leuke beestjes. Misschien wel, omdat ze in hun onhebbelijkheden zoveel op mezelf lijken. En zeg nou zelf, zo’n kloek met negen kuikentjes onder de veren, die haar kroost verwarmt, beschermt tegen de felle zon, die ze voedt en beschermt, is toch een fantastisch beeld van hoe God met zijn kinderen omgaat.

Henk van Blijderveen

Hoe kostbaar is Uw goedertierenheid, o God! Daarom nemen de mensenkinderen de toevlucht onder de schaduw van Uw vleugels. (Psalm36:8)