Vakwerk

Een week geleden hebben we genoten van een echtelijk lang weekend in Zuid-Limburg. Om precies te zijn: in Mechelen. Een heuvelachtig landschap met vakwerkhuizen. Zware balken met daartussen een vlechtwerk van hout dat is aangestreken met stro en leem. De kleurstelling is zwart/wit.

Maar inmiddels wordt de toerist in de luren gelegd. Op de buitenmuur worden plankjes aangebracht en de ruimte ertussen wordt gestuct. Als je niet beter weet, dan zeg je: “Vakwerk!”

Het doet me denken aan de graaiende bankdirecteuren die met een boel lucht de economische zeepbel zwevende hielden. Ik hoor de eega’s aan het einde van de maand al zeggen: “Weer een prima bonusje Floris-Jan. Vakwerk!”

Het doet me denken aan het groeiende aantal ontslagen werknemers dat, op de gebruikelijke tijd, met het diplomatenkoffertje in de aanslag, werkloos in de auto stapt. Ondertussen vriendelijk zwaaiend naar de buren. Buren die denken: “Buurman overleeft de crisis goed. Hij is een echte vakman!”

Maar in veel kerken heerst momenteel ook een crisis. De crisis van de buitenkant die gevoed wordt door de tijdgeest. Prachtige geplande diensten met muziekgroepen die van wanten weten, met polderpreken die een geweldig gevoel geven, met multimediale showeffecten, met sloten koffie. Maar waar is God? Als je niet beter weet zou je zeggen: “Vakwerk!”

Ik verlang ernaar om meer van God te leren, Hem beter te leren kennen. Ik verlang naar samenkomsten waarin God zichtbaar kan zijn. Niet als een God die bij de gratie van de mens een taartpuntje van een menselijk gefabriceerde evangelietaart mag presenteren.

Nee, ik geloof in een God die de hele taart heeft gebakken. In een God die vanuit die volheid wil uitdelen. In een rechtvaardig God die slechts door zondebesef gekend kan worden. In een genadig God die ons de oplossing voor dit besef in Jezus aanreikt.

“VAKWERK!”

Henk van Blijderveen