Van kwaad tot erger?

Ik stam nog uit de tijd van de bordspelletjes. Zoals “Mens erger je niet”. Een irritant spelletje waar ik veel van heb geleerd. Bijvoorbeeld hoe je er abrupt een einde aan kon maken, door het bord om te keren. Of hoe je de kans op die begeerde zes opschroefde, door hem boven te leggen en de dobbelsteen vervolgens een zetje recht vooruit te geven. Als je het duwtje minimaal maakte, kantelde de steen eerst even naar voren om vervolgens weer op de zes terug te vallen. Bingo! Het schijnt bovendien heel goed te zijn voor de ontwikkeling van de fijne motoriek. Ook een goede tactiek was, om de dobbelsteen zo hard te werpen, dat het ding op de grond belandde. Voordat iemand wat kon zien, dook je er bovenop en riep: “Ja, een zes!!!” Vervolgens knikkerde je, zonder blikken of blozen, de tegenstander van het bord. Ik kan het iedereen die een pokerface wil ontwikkelen, aanraden.

Opvoedkundige correcties

Maar goed dat mijn moeder mij regelmatig corrigeerde: “Als jij niet tegen je verlies kunt, Henkie, doe ik geen spelletjes meer met jou.” En mijn vader, waar ik mijn gebrek aan verliesvaardigheid van had geërfd, onthield zich wijselijk van ieder vorm van spel. Om dit gebrek te maskeren en mij na iedere verloren sessie wat op te beuren, zei hij steevast: “ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde.” Maar wat heb je daaraan, als je zo jong bent dat je het verschil tussen een jongen en een meisje nog niet hebt ontdekt?

Enfin, dankzij wat opvoeding ging het bij mij niet van kwaad tot erger.