You’ll Never Walk Alone?

Mijn vader was een sportfanaat. Er was geen sport waarin hij niet thuis was, maar voetballen was toch wel zijn grote liefde. Ik zie mezelf als jochie van een jaar of 6 nog zo zitten, bij mijn vader achter op de Solex op weg van Ede naar de Wageningse Berg, waar het inmiddels al lang weer ter ziele gegane FC Wageningen speelde. En zondags aan het einde van de middag zaten we steevast voor de radio: “IJsselmeervogels – Kozakken Boys 0-0.” Zo’n zinnetje was bijna proza.

Mijn voetbalcarrière

Zelf voetbalde ik bij de plaatselijke FC van Gorssel, een dorpje aan de IJssel. Ja, daar op het voetbalveld heb ik heel wat in de klei geschoffeld en geschaard. Tot ik een jaar of 14 was en uit mijn krachten groeide. Ik werd een hark die probeerde te schoffelen. Het was frustrerend, zag er niet uit en het was doodvermoeiend. Al met al werd het voetballen mij tot een grote last en ik besloot van de club af te gaan. Ik vond het verschrikkelijk en miste het voetbal enorm. Gelukkig lag Gorssel slechts een kilometer of 8 van Deventer en dus kocht ik een seizoenkaart van Go Ahead. Jarenlang ging ik naar het stadionnetje aan de Vetkampstraat. Ik sprong er mijn buurman om de hals bij een Go Ahead doelpunt en bij nederlagen had ik de tranen in mijn ogen staan.

Supporteren is betrekkelijk

Maar met het vorderen van de jeugd brak ook het besef door dat mijn juichen en treuren complete betrekkelijkheid was. Want jarenlang supporteren konden niet verhinderen dat de club uit Deventer uiteindelijk toch naar de Eerste Divisie degradeerde. Afgelopen seizoen zijn ze dan, na vele jaren, eindelijk weer gepromoveerd naar de eredivisie. En het is zeker, dat vroeg of laat weer een degradatie zal volgen. Het is net of supporters staan te juichen voor een pont die het presteert om van de ene naar de andere kant van de rivier te varen. Jaar in, jaar uit, zonder echte vooruitgang te boeken. Juichen voor een illusie…

Parallel met een mensenleven

Het lijkt wel wat op een mensenleven. Geboren worden, opgroeien en sterven. Was dat het nou? En dat van generatie op generatie. Een eindeloze reeks van herhalingen. Geen wonder dat de mens zich op de een of andere manier wil onderscheiden, dat hij iets tastbaars na wil laten als herinnering.

Het mooiste is natuurlijk beroemd worden. Dan kun je nog jaren doorleven in praatprogramma’s en geschiedenisboekjes. Maar de meesten moeten het doen met de dierbare herinneringen die nabestaanden aan hen hebben. Niet dat je er als overledenen iets aan hebt, maar bij leven is het idee toch wel plezierig.

Strooiveld FC Twente

Nu kom ik terug op voetbal. Laatst las ik, dat op de Westerbegraafplaats in Enschede een heus FC Twente voetbalstrooiveldje is aangelegd. Daar kunnen diehard Twentefans hun stoffelijke resten laten uitstrooien.  De toegangspoort van het veldje is een replica van de beroemde FC Twente poort met daarop de titel van het lijflied van elke Twente supporter “You’ll Never Walk Alone”.

Ik geef u een quote uit een betreffend artikeltje:

Van geboorte tot graf: de clubliefde van een echte FC Twente-fan is voor het leven en gaat diep. Kinderen worden soms zelfs eerder bij de kidsclub van FC Twente aangemeld dan bij de burgerlijke stand.

Ja, zo’n laatste rustplaats zegt veel over het leven en verwachtingen van de overledene.

Nooit alleen wandelen

Daarom wil ik, als mijn tijd gekomen is, worden begraven. Als een getuigenis van de Here Jezus die in mij leeft. Want net zoals een graankorrel in de aarde wordt gelegd om te ontkiemen, zo zal ik door de Here Jezus opgewekt worden in heerlijkheid.

Alleen met Hem zal ik nooit alleen wandelen!

Henk van Blijderveen