Witte Kerst

Het pak sneeuw lijkt alles mooier te maken. Vooral de platanen van het laantje waaraan ik woon. De grillig gevormde, afgebladderde takken komen deze witte Kerst prachtig uit!

Onze hond

Wat meer bij de grond laten mens en dier al snel ontsierende sporen achter in winterwonderland. Neem nu onze hond, Tucka. Haar dampende bolussen smelten zich een paar centimeter in de sneeuw om vervolgens te eindigen als koude bruine pagodes. Ter ere van de twee maal daags klaar staande etensbak. Of misschien wel ter ere van mij…

Ook haar plasjes, op zich mooi geel – een kanarie met die kleur zou bij iedere vogelshow in de prijzen vallen – zorgen voor zeldzaam lelijke, uitvloeiende contrasten in de witte maagdelijkheid.

De mens

En dan de mens. Om verplaatsingen mogelijk te maken pekelt hij de sneeuw tot een drabbige smurrie. Van boven gezien lopen de wegen als vervuilde rivieren door de besneeuwde stad. De auto’s en fietsen dragen klompen viezigheid tussen wiel en spatbord. Klompen die her en der worden uitgetrokken, platgereden en gerecycled tot nieuwe klompen.

Verborgen zaken

Soms brengt sneeuw verborgen zaken aan het licht. Zo zag ik gisteren een rijtjeswoning waarvan het sneeuwloze dak vreemd afstak tegen de zwaar besneeuwde buurdaken. Ik dacht te hallucineren, keek nog eens en dacht: wie veegt er nu zijn dak? Een wijzende passant wekte mij uit mijn naïviteit: “Kijk, een wietkwekerij!”

Wiet en sneeuw

Wiet en sneeuw. Ze hebben een overeenkomst. Beide geven mensen voor even de illusie dat de wereld mooi is; beide vertekenen beelden. Zo maakt sneeuw een ordinaire Kerst speciaal. Sneeuw als een dot slagroom op het jaarlijkse feestelijke toetje van cadeautjes, vrije dagen en Body Mass Index verhogende activiteiten.

Kerst

Voor mij is Kerst, wit of niet, altijd speciaal. Omdat Jezus Christus naar de aarde kwam. Niet om mijn zonden te bedekken, zoals een dikke laag sneeuw smoezeligheid bedekt, maar om ze voor altijd weg te doen!

Ik wens u een gezegende witte Kerst.

Henk van Blijderveen