Worstelen met God

Ik heb een bekende die zo sterk twijfelt aan zijn ongeloof, dat hij mij steeds uit mijn geloofstent probeert te lokken. Gisteren was het weer zover.
“Ga je nog steeds naar de kerk, Henk?”
Op mijn bevestiging schakelde hij door naar de tweede versnelling. Meestal een anekdote die moet aantonen dat God niet bestaat.
“Mijn buurvrouw ziet er de laatste tijd niet al te best uit. En weet je, ze gaat wél naar de kerk. Je zou toch zeggen dat ze dan steun aan God heeft. Maar weet je wat ze zei?”
Ik haalde mijn schouders op. Hij schakelde routineus door naar zijn drie: “Haar antwoord beangstigde me.” Verwachtingsvol keek hij naar me of ik al tekenen van zenuwzwakte vertoonde; kippenvel, wit wegtrekken een knipperoog of iets dergelijks. Ik gaf geen krimp. Hij moet gedacht hebben: “Dan kan Henk het einde van dit gruwelijke verhaal dragen” en flapte eruit: “Ze zei dat ze de laatste tijd ruzie met God had.” Zo, hij had zijn oude brik weer eens in de hoogste versnelling, zijn stokpaardje in galop.

Ik legde hem uit dat een gelovige heel goed kan worstelen met God. Niet zelden doordat van God wordt verwacht dat Hij vervelende omstandigheden verandert. Maar God wil juist óns veranderen, zodat problemen minder vat krijgen.

Ik moet denken aan Tim. Mijn kleinzoon van 10 maanden. Afgelopen vrijdag hadden we, lekker in de buitenlucht, een familiedag. Met rode vermoeidheidswangetjes en ogenwrijvend werd hij in zijn Maxi Cosi ergens achter een heg te rusten gelegd. Zijn lichaampje wilde slapen, maar zijn geest wilde bij het gezelschap blijven. Dan weer een blèr en trappelende voetjes, dan weer zijn giraffe die door de lucht vloog. Een half uur lang worstelde hij met de slaap. Maar toen was het zover. Zijn vijand werd zijn vriend. Hij had zich overgeven en sliep als een roos.

Zo wens ik ook alle met God worstelende gelovigen toe dat ze zich, in Jezus, uiteindelijk zullen toevertrouwen aan een almachtige, alwetende en liefdevolle God. Om geestelijk rust te krijgen.

Henk van Blijderveen